تجربه های زودهنگام

از دیشب که دوست و همسایه و همدوره ای دانشگاهم بهم خبر داد که ویزاش اومده و تا دو سه هفته ی دیگه میره دوباره اون ابر سیاه غم اومده و نشسته رو ی دلم به خاطرات این تقریبا سی سال دوستی نگاه می کنم  به بالا و پایین هاش به قهر و آشتی هاش و دلم برای تک تک تانیه هاش تنگ میشه به اولین باری که مجبورش کردم پاشه بره از داروخانه ی سرکوچه بی بی چک بگیره چون مطمئن بودم دریا رو حامله هست و خودش نفهمیده به مسافرت هامون به اون دورانی که توی خوابگاه باهم هم اتاق بودیم یا اون دورانی که باهم کوه می رفتیم یا حتی اون موقع که گذاشت رفت آلمان و من اندازه ی الان بی تاب نبودم انگار ته دلم می دونستم برمی گرده و آدم مهاجرت نیست ولی الان می دونم که برنمی گرده 

دلم بیشتر برای ستی می سوزه خیلی با دریا  اخت هست درسته که دوسال اختلاف سنی دارن ولی خیلی باهم جور هستن و کلی پچ پچ دخترونه دارن. دیشب که بهش گفتم دیگه قطعی شد و دارن میرن باز در حالی که اشکاش سرازیر بود می گفت اصن برام مهم نیست دلم هم براش تنگ نمیشه فقط دیگه استخر نمیرم و نودل هم نمی خورم چون دیگه هیچ کدومش رو دوست ندارم آخه این دوتا چندسال هستا مهر تا پایان خرداد هفته ای یک جلسه باهم می رفتن استخر ته کوچه و روتین بعد از استخرشون هم این بود که بیان پیش هم حالا یا اینجا یا پایین خونه ی اونا و باهم دیگه نودل درست کنن و بخورن

کلن ستایش همه چیز رو خیلی زود و توی سن پایین تجربه کرد بیماری و مهاجرت فامیل نزدیک و حالا هم مهاجرت دوست صمیمی 

لعنت بر باعث و بانیش و چه حیف که جز لعنت فرستادن کاری نمی تونم بکنم

می دونم این چند وقت همه اش تلخ بودم واقعا تلاش می کنم نباشم ولی نمیشه عوضش چند روز دیگه دارم میرم سفر جنوب کشور و امیدوارم حالم بهتر بشه