سال 92 واسه من سال خوبى بود سالى که با سلامت ستایش شروع شد و ما هم بعد از 13 سال مستاجر ى بالاخره سال نو رو توى خونه ى خودمون شروع کردیم امیدوارم که سال 93 هم سال خوبى باشه سالى پر از سلامتى
دارم چمدونم رو مى بندم اخه فردا با مامانم و دختر عموهایش عازم سفر هستیم کلى سفارش شنیدم !!!مخصوصا بعد از تصادف ستى همسرجان هى تذکر مى ده که حواسم روجمع کنم و اونجا دزد زیاد هست و مواظب ماشینا باشم و ... حالا فقط همسر نیست که داییم و داداشم و بابام و.... خلاصه هر کی به من می رسه کلی تذکر می ده دایی ممر عزیز که طی یک تذکر جدی فرمودن مامان خانوم حواست هست ستایش مثل سپهر نیستا ستی یک بچه ی کاملا معمولیه
اکثر کارا رو انجام دادم فقط مونده عیدی سپهر و یک هفت سین جمع و جور واسه تو قطارکه به همسرجان سفارش کردم توی این یک هفته تهیه کنه
نمی دونم دیگه بازم فرصت کنم بیام اینجا و پست بزارم یا نه ولی اگه نشد از همینجا سال تو رو بهتون تبریک می گم و واسه همه تون سال خوبی رو ارزو می کنم
صبح زودتر از خواب بیدار می شم و میز صبحونه رو اماده می کنم ساندویچ ها رو توی دوتا پلاسیک بزرگ می ریزم و یک سینی هم برمی دارم بچه ها صبحونه شون رو می خورن و سه تایی باهم می ریم بیرون اول ستایش رو می زارم مهد و بعدشم با سپهر می ریم سمت جشن نیکوکاری مدرسه خیلی شلوغه خیلی اصن نمی فهمم چجوری ظهر شد با سپهر که هنوز نمی تونه دل بکنه و با خواهش های من که دیگه باید برم ستی رو از مهد بردارم راضی می شه از مدرسه میایم بیرون
نزدیک ساعت ۴ شده و سپهر کلاس سنتور داره دوباره سه تایی حاضر میشیم و ماشین رو جلوی کلاس پارک می کنم و سپهر می ره سر کلاسش
+ مامانی بریم گدم(قدم) بزنیم
- نه مامان جان بشینیم توی ماشین من خسته ام
+ نه گدم (قدم) بزنیم
از ماشین پیدا میشیم و می ریم سمت پیاده رو و در حالی که دوتایی دست همدیگه رو گرفتیم حرف می زنیم و اواز می خونیم واسه گربه ها دست تکون می دیم و می رسیم سر یک کوچه یک لحظه ستی دست منو ول می کنه و می دوه ..یک پراید مشکی و صدای جیغ من .........از روی زمین بلندش می کنم و محکم بغلش می کنم قلب دوتاییمون داره تند تند می زنه و ستایش گریه می کنه صدای اقای راننده رو می شنوم که می گه سوارشین بریم بیمارستان ..توی ماشین بادقت به سر و صورتش و دست و پاش نیگاه می کنم جاییش زخمی نشده ولی داره گریه می کنه و بین گریه هاش هم مدام جمله ی مامان دوست دارم رو تکرار می کنه بهش می گم ستایش جاییت درد می کنه بازم گریه می کنه و می گه مامان خیلی دوست دارم محکم به خودم فشارش می دم و می گم منم خیلی دوست دارم و همیشه پیشت هستم اصن نترس حالا بگو کجات درد می کنه مچ پاش رو نشون می ده ..اقای راننده که معلومه اونم خیلی ترسیده هی ازم عذرخواهی می کنه بهش می گم تقصیر شما نیست مقصر خودم هستم که یک لحظه دستش رو ول کردم ..داخل بیمارستان رسول اکرم می شیم و تا میفهمن مورد تصادف هست یک افسر پلیس هم میاد و مدارک ماشین اقای راننده رو می گیره توی فاصله ای که من دارم اطلاعات ستایش رو واسه پرستار و نحوه ی تصادف رو واسه اقا پلیسه تعریف می کنم ستایش هم با اقای راننده دوست می شه و از زیر و بالای زندگیمون واسش می گه از اینکه باباش ماموریته و نیستش از داداشش که اسمش سپهره و کلاس ششم هست و از مهدکودکش و حتی یک توپ دارم قلقلیه رو هم می خونه!!!!! خانوم دکتر ستایش رو معاینه می کنه و می گه مشکلی نیست و نیاز به عکس هم نداره ازم می پرسه به سرش هم ضربه خورده منم می گم افتاد روی زمین ..می گه از نظر من بچه مشکلی نداره ولی اگه بخوای می شه اینجا چندساعت تحت نظر باشه می گم نه و از بیمارستان میایم بیرون و مدارک ماشین اقای رانندکه پلیس به من داده بود بهش برمی گردونم و اونم منو تا جلوی در کلاس سپهر می رسونه و بازم هی عذرخواهی می کنه و شمارش رو بهم می ده و می گه می دونم همسرتون نیست پس اگه یک وقت مشکلی واسه ستایش پیش اومد بهم زنگ بزنین تا بیام برسونمتون دکتر
برمی گردییم خونه ولی ستایش هنوزم از درد پاش می ناله و موقع راه رفتن می لنگه بازم دلم راضی نمی شه و ستایش رو پیش دکتر معالج خودش یعنی دکتر احسانی هم می برم اونم بهم تاکید می کنه که حالش خوبه و احتیاجی به عکس نیست
حالا دیگه اخر شب شده و بچه ها خوابن و من تازه یادم افتاده گریه کنم
الان رو دور تند زندگی هستم اینقده هم تند می چرخه که گاهی سرگیجه می گیرم خونه تکونی تقریبا تموم شده فقط یک کم خورده ریزه مونده امروزم که سپهر وقت ارتوندسی داره و فردا هم جشن نیکوکاری مثل هر سال توی مدرسه شون برگزار می شه و هر کلاسی توی حیاط یک غرفه داره و چیزایی می فروشن حالا سپهر جان وعده داده که ساندویج واسه فروش میاره و الان مامان سپهر مشغوله و داره ۴۰ تا ساندویج اماده می کنه ...یک اس ام اس هم از مجتمع .علا.مه اومده و واسه جمع صبح وقت جلسه حضوری دادن که باید سپهر با والدینش انجا حضور داشته باشه ..کاش زودتر تکلیف مدرسه سال اینده سپهر مشخص بشه فعلا فقط توی سایت علامه و رهیار پیش ثبت نام کردم و از ازمون مدارس تیزهوشان هم که فعلا خبری نیست
ستی کنسرت باله داره و توی جشن مهدکودکش هم در قسمت یوگا یک نقش داره اما خوب ما هیچ کدومش رو نیستیم اونم به خاطر مسافرت خانومانه ای که دارم هفته ی اخر اسفند با مامان اینا می رم
حلا توی این اوضاع حساسیتم عود کرده و چشمام متورم و قرمزن گوشام و گلوم می خوارن و دماغم کیپ شده و نمی تونم نفس بکشم هی هم ابریزش داره و از بس گرفتمش اونم گنده و قرمز شده خلاصه که الان امادگی اینو دارم که جلوی مهمون گذاشته بشم از بس خوشگل شدم از همه بدتر خعلی وقته ارایشگاه نرفتم و الان با این همه ابرو و ریش و سیبیل رسما اقای مامانیان هستم
پ.ن: دیشب داداش بزرگه با وایبر زنگ زده و داریم احوال پرسی می کنیم بعد به همسرجانم می گه اخه این چه کاریه کردی؟ مگه ادم هم به زنش اونم دم عید اجازه می ده بره مجردی سفر هان؟؟ ....یعنی من اگه این دوتا داداش رو نداشتم واقعا باید چی کار می کردم اخه برادر هم اینقده حامی و مدافع خواهر می شه والا!!!!!
از وقتی گولو مانگاش رو گذاشته من رسما از کار و زندگی افتادم ! اول که با لپ تاپم کلی نشستم پای ایینه تا خودم رو بسازم ولی نشد رفتم یکی از عکسام رو برداشتم و دوباره نشستم پای لپ تاپ اما نتیجه اصن رضایت بخش نبود اخه هرچی می ساختم از خودم خعلی خوشگل تر می شد تازه هی دلم می خواست اون لب قلوه ایه یا اون چشم کشیدهه رو انتخاب کنم !! بعدش با سابی تلفنی حرف زدم و گفتم من نتونستم تو برو ببین می تونی خودت رو بسازی ولی نتیجه ی مانگای اون هم اصن دلچسب نبود واسه همین قرار شد من مانگای اونو بسازم اونم مال منو ولی زهرا زودتر دست به کار شد و مانگاهامون رو ساخت و انصافا هم خیلی شبیه ساخته البته پیش خودمون بمونه مانگای من خیلی از خودم خوشگل تره !
حالا من امروز دوباره تلاشم رو واسه ساختن مانگاها کردم این شما و این هم مانگاهای ساخت من
سابینا البته من هر وقت دیدمش موهاش رو اتو کرده بود تازه با اتو بازم اینقده فر داشت
اینم زهرا
ایشون هم همسرجانمان هستن به نظر خودم که لباس صورتی خیلی بهش میاد
اینم دایی ممر
پ.ن: من یک اشتباهی کردم و اون دفعه که رفته بودم ارایشگاه موهام رو کوتاه کنم ناخن هام رو هم به توصیه ی دوستم لاک ژله ای زدم حالا هر کار می کنم پاک نمی شه البته ارایشگره بهم گفت که دوومش زیاده و با استون پاک نمی شه و باید بیای اینجا واست پاکش کنیم ولی من باور نکردم حالا چی کار کنم اصن حالش نیست توی ترافیک اسفند پاشم برم اون کله ی شهر واسه پاک کردن لاکام
بازم تعطیلات نوروزه و بازم تور همیشگی ما یعنی یک هفته خونه ی مامانم اینا و یک هفته خونه ی مامانش اینا و از اونجایی که من خعلی عروس نمونه و خانوم و خوبی هستم یک سال عید هفته ی اول رو می ریم خونه ی مامانم اینا و سال بعد هفته ی اول رو می ریم خونه ی مامانش اینا ..البته الان دوسال بود که این تور برگزار نمی شد یک سال به خاطر بیماری ستایش یک سال هم به خاطر اسباب کشی ..امسال سال تحویل رو مشهدیم و واسه سیزده به در در خدمت مادرشوور جان هستیم البته یک هفته هم قبل از عید من با مامان جونم و دختر عموهاش داریم به طور کاملا زنونه می ریم سفر و تنها جنس مذکرمون هم سپهر هست
همسر جان می گه یک پکیج کاملا سنتی واسه توی ماشین که داریم می ریم سمت مرکز دنیا!! اماده کردم که گوش بدیم و لذتش رو ببریم میگم عزیز جان قسمت دوم تورمون خودش به اندازه ی کافی لذت بخش هست !! اگه می شه شوما بیخیال شو ....حالا این پکیج سنتی شون فکر نکین که شجریان و علیزاده و... ایناست ها نخییییییییییر!!!!! پکیج سنتی ایشون شامل عبا.س قا.د.ری و سو .سن و .... می شه
اسفند ماه جزو محبوب ترین ماه های من هست این هیجان و تکاپو و بدو بدوش رو خیلی دوست دارم توی این ماه احساس می کنی شهر زنده هست از بس همه دارن با عجله به کاراشون می رسن
یک هفته هست که ساعت ۸ شب دور هم روی کاناپه ی ال گوشه ی خونه می شینیم و تمام وسایل ارتباط جمعی مثل تلویزیون و موبایل و لپ تاپ و تلفن ..... خاموشم می کنیم یک عصرونه سبک مثل چای یا شیر با بیسکوییت می خوریم و سعی می کنیم با هم حرف بزنیم البته ستایش که کلی استقبال کرده از این طرح و هر روز صبح به اشتیاق ساعت 8 شب بیدار می شه و توی این یک ساعت tea time یک ریز حرف می زنه وقتی هم داره حرف می زنه روی مبل بپر بپر می کنه از مهدکودکش می گه و از ارزوهاش بعدش سپهر هی به ستایش تذکر می ده که فلان کارش توی مهد احمقانه بوده یا فلان ارزوش اصن امکان پذیر نیست و ستایش هم جیغ می زنه که نه درسته و می شه و دوباره سپهر می گه تو باید واقعیت رو قبول کنی و اینقده خنگ نباشی و این چیزایی که می گی درست نیست و بعدش دعواشون می شه و من و همسرجان هم هی سعی می کنیم ارومشون کنیم و به سپهر بگیم بیخیال ستی بشه و بزاره اون رویا پردازی کنه اما .... خلاصه اینکه سپهر از کوره در می ره و یا من رو متهم می کنه به این که دارم ستایش رو لوس می کنم و بلد نیستم بچه تربیت کنم و یا پدرش رو متهم می کنه به اینکه از ستایش طرفداری می کنه بعدش واسه چند دقیقه قهر می کنه و می ره تو اتاقش اما بعدش دوباره برمی گرده و این دفعه با ارامش بیشتری می شینه و از مدرسه اش و دوستای مدرسه می گه ولی این اتفاق بدون اقرار هر شب اتفاق می افته کلا سپهر چندوقته خیلی پرخاشگر و عصبی شده و زود از کوره درمی ره روزی نیست که یا با من یا با خواهرش دعواش نشه البته هنوز صدای من بلندتره و هنوز ازم حساب می بره ولی بزودی روزی می رسه که صدای اون بلندتر بشه ..خلاصه که داشتن یک نوجوان بینهایت سخته
پ.ن۱:به دایی ممر می گم تو هم بیا اینجا پیش ما و چایی بخور می گه من از این اداهای روشنفکری خوشم نمیاد
وقتی ستایش رو حامله بودم سپهر ۸ساله و کلاس دوم بود و اون اسم ستایش رو انتخاب کرد (خودم دلم دریا یا ساغر می خواست) چندروز نشست پای سایت ثبت احوال و هی توی سین ها دنبال اسم گشت اینکه اول اسم خواهرش سین باشه هم از القائات پدرجانشان بود که عقیده داشتن می خوان هفت سین تشکیل بدن !!!!! (البته ارزو بر جوانان عیب نیست ) خلاصه اینکه الان ستایش دلش می خواد اسم یک نی نی رو انتخاب و اسمش رو بزاره نی نی
دوست داره زودتر ۱۴ سالش بشه چون داداشش داره ۱۳ ساله می شه و اون دلش می خواد از داداشش بزرگتر باشه!!
دلش می خواد زودتر میشایا هاش ( همون سینه!!! ) بزرگ بشه تا بتونه مامان بشه !!
زودتر مامان بشه تا بتونه رژ لب بزنه
همیشه تو هتل زندگی کنیم تا اون بتونه روی تخت بپر بپر کنه (اخه من بهش گفتم فقط روی تخت هتل اجازه ی بپر بپر داره نه روی تخت مامان بیچاره اش )