باید چشمهام رو ببندم وقتی کاری از دستم برنمیاد بهتره ببندمش .فکر می کردم چشمام عادت کردن به دیدن این صحنه ها و شنیدن اخبار ناگوار عادی شده باشه برای گوش هام
از سپهر من کوچکتر بودن و غم نان داشتن حتی برای داشتن این غم هم کوچیک بودن
اون دست مشت شده منو دیوونه کرده کاش حداقل مطمین بودم بعدی وجود داره و الان راحتن و غم نان ندارن
واقعا غم انگیزه
من که به حال معصومیت و مظلومیتشون گریه کردم..
صورتش و مشتش از ذهنم پاک نمیشه
از سپهر کوچیکتر
یعنی باید مدرسه می بود بجای کوه اونم توی بوران
داغونم، من اهل کردستانم و اون گردنه و کوهستان رو رفتم دیدم توی خرداد ماه ۶ متر برف اطراف جادش بود باید اون کوهستان رو ببینی بی نهایت شیب تند و دره های عمیق و وحشتناکی داره باور نمیکنی انسان که هیچ حتی موجود زنده ای بتونه از اونجا عبور کنه حالا اضافه کن بار سنگینی چون لباسشویی و یخچال رو روی شونه های نحیف این بچه ها به عینه میبینی جونشونو میزارن واسه یه مبلغ واقعا واقعا ناچیز درحد ۵۰ تومن. دیوانه کننده ست فکر کردن بهش
بمیرم برات که الان باید سرکلاس درست میبودی ولی ...
غم انگیزه
گاهی با خودم میگم من که کاره ای نیسنم وقتی همچین اتفاقاتی میوفته یا حتی با دیدن کودکان کار سرچهارراه ها اعصابم بهم میریزه و ناراحت میشم
اونایی که کاره ای هستن و مسولیت اینا به گردنشون هست از عذاب وجدان شبها خوابشون میبره ؟!!!!!
فقط مشت دستش ٢ روز گریه کردم براش
برای مظلومیتش برای تنهاییش برای این که اون لحظه ها به چی فکر میکرده برای ظلمی که بهش شده برای ظلمی که بهمون میشه دارم دیونه میشم
با خودم میکم رفت راحت شد از این زندگی از این ظلم .. بعد با خودم میگم پس ارزو هاش چی پس دل مادرش چی میشه
خدایا کجایی تا کی ستممم
منم اون مشت دیوونه ام کرده
از اینکه همسن و سال سپهرم بوده دیوونه شدم
کاش دنیای بعدی وجود داشته باشه که اونحا لااقل خوشحال باشه و کودکی کنه
کاش
آخ از اون مشت گره کرده و پوست رفته ..
به چی فکر میکرده اون ساعتای آخر ..