مامانای حرف گوش نکن

مانی رو به خونه ی داییم اوردیم البته با تمامی امکانات . دایی با یکی از شرکت هایی که خدمات پرستاری ارایه می کرد قرارداد بست و تمام امکانات اتاق ای سی یو به همراه پرستار 24ساعته اجاره کرد . اوضاعش همونه و فرقی نکرده با یک لوله توی گردن برای تنفس و یک لوله از دماغ به معده واسه تغذیه .مامان جانمان هم کوچ کرده اند منزل برادرشان .بهش می گم مامان حالا که مانی اومده خونه و پرستار هم داره شما برگرد مشهد یک کم استراحت کن الان نزدیک به دوماه هست که از خونه ات دوری .و واقعا هیچ جا خونه ی خودم ادم نمیشه و اون ارامشی که خونه ی ادم داره هیچ کجا پیدا نمیشه . مامان جان می فرمان نه مگه میشه . می گم خب برمی گردی ولی برو تجدید قوا کن . می فرمان اوا زنداییت رو تنها بزارم . می گم اولا که مانی پرستار داره و کاراش رو اون میکنه بعدش باور کن زندایی هم اینجوری راحت تره والا ! تازه قرار نیست که کلا بری خب برمی گردی . ولی خب حرف گوش نمی ده . مامان من دیابتی هست و پیاده روی کردن از واجباته واسش ولی اینجا نمی ره پیاده روی چون اکثر مسیرهای تهران شیب داره و با زانودردش نمی تونه راه بره اینروزا استرس هم که زیاد داره حواسش به تغذیه اش هم نیست .خلاصه که الان از دستش کلافه ام  

توی اون شلوغی که اوج بیماری مانی بود ما وقت سفارت داشتیم حالا خوبه که من کلا همیشه کارام رو همون اول انجام می دم و هیچی نمی زارم واسه لحظه ی اخر ولی بازم یکی دوتا مدرک مونده بود که دقیقه ی نودی اماده کردم و با بی حوصله گی رفتیم واسه مصاحبه .تا چندروز دیگه نتیجه اش مشخص میشه و امیدوارم بهمون ویزا بدن تا بالاخره واسه اولین بار بریم بلاد کفر پیش داداش جان  

صبح ها هوا شدیدا بهاریه و پیاده روی صبح گاهی اکیدا توصیه میشه