متاسفم

مرگ مقوله ی عجیبیه چیزیه که ازش می ترسم نه فقط برای خودم بلکه برای عزیزانم هم ,  واسه همین همیشه ازش فرار می کنم دلم نمی خواد بهش فکر کنم ولی یک وقتایی مثل اینروزا یکدفعه هجوم میاره و نمی زاره ازش فرار کنی اونم درست موقعی که زیباترین فصل با تمام توانش داره خودش رو به رخ می کشه و من دلم نمی خواد بین این همه زیبایی  ورنگ به مرگ فکر کنم ولی  اتفاقات پشت هم نمی زارن  

توی این دنیای مجازی کلی دوست و اشنا پیدا کردم دوستایی که هم من اونا رو خوب می شناسم و هم اونا من رو , و به دنیای حقیقی مون هم راه پیدا کردیم دوستایی که فقط من می شناسمشون و وبلاگاشون رو  دنبال می کنم و گاهی که حرفی واسه ی گفتن داشتم و تنبلی نکردم(که به ندرت اتفاق میوفته) واسشون کامنتی هم گذاشتم و دوستایی که اونا من رو بهتر میشناسن تا من اونا رو و درواقع من از طریق کامنتایی که واسم می زارن می شناسمشون وباهاشون ارتباط برقرار می کنم . به تمام اینا دلبستگی دارم و شنیدن اخبار ناگوار از طرفشون منو ناراحت می کنه مخصوصا اگه مرگ باشه و حالا توی دوروز متوالی این خبر ناگوار رو می شنوم و حالم دگرگون می شه  

ستایش فکر می کنه وقتی ادما می میرن بعدا دوباره بدنیا میان و قرارشده ایندفعه که خواستیم بدنیا بیایم من از توی دل ستایش بیام بیرون و اون بشه مامانم  

پ.ن 1: یکی از اقوام دوست وبلاگ نویسم زهرا فوت شده که چون رمزی می نویسه دیگه لینک دادنش اینجا بی معنی می شه و اقا فرشید وبلاگنویس که دیگه حضور نداره تا وبلاگش رو به روز کنه و من دیگه دلم نمیاد وبلاگش رو باز کنم و نمی دونم چرا دلم نمی خواد لینکش رو اینجا بزارم  

پ.ن2:اینجور مواقع جز متاسفم هیچ جمله و کلمه ای به ذهنم نمی رسه که بگم