هفته ی پرماجرا

هفته ی پیش بالاخره سپهر رو بردم پیش یک ارتوپد که از اشناهای دور یکی از دوستای مامانم بود اقای دکتر یک ازمایش خون نوشت واسه بررسی روماتیسم و عکس از پاش  قرار بود امروز که جواب ازمایش حاضر می شه بریم پیشش ولی  پریشب اقای دکتر فوت کردن !!! و من گیج و منگ و شوکه شدم اخه مگه می شه من همین چندروز پیش دیدمش و حالش خوب بود  

دایی ممر واسه این تعطیلات  اومد مشهد و سه شنبه شب کلی باهم حرف زدیم که صبح چهارشنبه بیام راه اهن دنبالت و اونم هی می گفت ساعت 4 صبح می رسم و خودم میام و خلاصه که قرار شد ما بخوابیم و خودش بیاد َساعت 5 از خواب بیدار شدم و یواش رفتم در اتاقش رو باز کردم و نبود بهش اس ام اس دادم کجایی و نوشت قطار تاخیر داره درضمن حالم اصن خوب نیست و پزشک قطار درخواست امبولانس کرده و مستقیم می رم بیمارستان و لطفا به مامان چیزی نگو .... لازم نیست که بگم یکدفعه خواب از سرم پرید و چندبار بادقت متن اس ام اس رو خوندم و بهش اس ام اس دادم توروخدا شوخی نکن و اونم مختصر نوشت مشکوک به سنگ کلیه هستن  ..اصن نفهمیدم چجوری حاضر شدم و سوییچ ماشین رو برداشتم و یواشکی که مامانم بیدار نشه از خونه اومدم بیرون و حالا توی پارکینگ ماشین روشن نمی شد می دونستم چون هول هستم نمی تونم ماشین رو روشن کنم و هی می گفتم نفس عمیق بکش و اروم باش ولی بازم نتونستم ماشین رو روشن کنم دویدم توی خیابون و با موبایلم به یک اژانس زنگ زدم  و وقتی نشستم توی ماشین به دایی ممر زنگ زدم و گفت دارن می برنش بیمارستان هاشمی نژاد  خلاصه اینکه بعد از زدن مورفین به عنوان مسکن ازاونجا بردمش یک جای دیگه که سونوگرافی داشته باشه و توی این فاصله هی به تلفن های مامان جان با لبخند جواب می دادم که قطار تاخیر داشته و هنوز نرسیده  

الان دایی ممرجان سرو مر و گنده هستن و سنگ کوچولو هم تشریف اوردن بیرون