پشیمونم

دیروز یکی از دوستان هم دانشگاهی تماس گرفته بود برای خداحافظی ..خودش وهمسرش از بچه های دانشگاهمون بودن درواقع از همکلاسی های همسرجان هستن(من و همسر هم دانشگاهی هستیم اما در دو رشته متفاوت ) ...امشب با دوتا بچه هاشون برای همیشه از ایران می رن ...صبح که از خواب پاشدم یک ایمیل از یکی از صمیمی ترین دوستان دوران دانشگاه داشتم تمام چهارسال رو باهم توی یک اتاق بودیم یک عکس فرستاده بود از جنین ۲۸ هفته اش ...اونم ۶سال پیش از ایران رفت ..می دونین خیلی حسه بدیه یکدفعه پرت شدم به خیلی قبل موقعی که سپهر رو باردار بودم وهنوز درسم تموم نشده بود وچقدر این دوستام هوام رو داشتن ..یاد روزی افتادم که با سپهر ۵ماه در جلسه ی دفاع یکی دیگه از دوستام شرکت کرده بودم و مثلا قرار بود کمکش باشم اونم الان ۴ ساله که با همسرش از ایران رفته دختر کوچولوش هم همون جا بدنیا اومد ...تا ۶ماه دیگه هم یکی دیگه از دوستان هم دانشگاهی با همسرش و پسرش از ایران می رن ...این وسط تو می مونی و یک حس دلتنگی یک بغض که راه نفس کشیدنت رو می گیره ..چرا این اتفاق داره می افته ؟

اوایل ازدواجمون همسر خیلی اصرار داشت که برای رفتن اقدام کنیم می گفت می تونیم یک بورس تحصیلی برای هر دوتامون بگیریم و بریم اما من مخالف بودم می گفتم دلم برای مادرم تنگ می شه نمی تونم دوریش رو تحمل کنم همسر جان هم دلیل می اوردن که سالی یک بار ما میایم یک بار هم مادرت میاد پیشمون ..مگه الان از مادرت دور نیستی مگه چند بار در سال می بینیش ..منم جواب می دادم درسته الانم دورم اما هر وقت اراده کنم می تونم برم مشهد و ببینمش اصلا قضیه فقط مادرم نیست اینجا وطن من است هیچ جای دیگه ای به من این حس تعلق رو نمی ده من برای کوچکترین اتفاقش کلی ذوق می کنم مثلا از این که یک پارک جدید ساخته بشه یا تیم ملی فوتبالم برنده بشه احساس خوشحالی می کنم اما برام مهم نیست که تیم المان قهرمان بشه یا یک پارک توی لندن ساخته بشه اخه اونجا مال من نیست اصلا اگه همه مثل تو فکر کنن وبرن پس کی بمونه و این وطن روبسازه و......

حالا پشیمونم باید میرفتم این پشیمونی یک شبه بوجود نیومد ذره ذره در تمام وجودم رخنه کرد وقتی که سپهر مریض شد وقتی که به مدرسه رفت وقتی ستایش بیمار شد وقتی هوا الوده شد وقتی دارو نایاب شد وقتی ............