دلم مشهد می خواد

دانشگاه شروع شدم اونم بصورت آنلاین، تمام مراحل‌ از ثبت نام تا گرفتن کارت دانشجویی همه اش آنلاین بود و این ترم خیلی کوتاه و فشرده هست... من فکر می کردم از ترم بهمن، کلاس ها شروع بشه ولی اینجور نبود

این گرفتن معافیت تحصیلی یک کم دنگ و فنگ داشت و چند روزی وقت مون رو گرفت و البته تنها مرحله ای بود که باید حضوری انجام می‌شد 

همسر بعد از سه هفته برگشت سرکارش ،توی این مدت کلی از همکارهاش کرونا مثبت شدن و چندتاشون هم کارشون به ای سی یو  رسیده

دلم برای مامانم و مشهد یک ذره شده 

خیلی دلم می خواست میشد برم پیشش شون مخصوصا که بچه ها کلاس هاشون آنلاین هست ولی نگرانم توی مسیر ناقل بشیم و خب مامان هم دیابت داره و جزو گروه های پرخطر محسوب میشه 

 سپهر از طرف دایی ممر لقب بابا برقی گرفته و هروقت تماس می گیره احوالش رو بپرسه میگه بابابرقی چطوره

کل کل دانشگاه بین پدر و پسر برقرار هست و هروقت همسرجان فرصت کنه به سپهر یک تیکه ای می اندازه که آخه زاقارت، امیرکبیر هم شد دانشگاه و سپهر هم با لبخند و خیلی خونسرد میگه آره خب شریف بهتره ولی برق هم رشته ی تاپ تر و سخت تری هست و باز جواب میشنوه هیچی متالورژی نمیشه و این قسمت که میرسه هرسه تامون می خندیم و همسرجان جدی ادامه میده متالورژی مادر تمام رشته هاست... این مکالمه تقریبا هر روز تکرار میشه ( عجب صبری داره سپهر)

کمتر سپهر رو می بینیم، همه اش توی اتاقش هست و یا کلاس داره یا داره درس می خونه... ستی معتقده دیگه شورش رو درآورده و فکر کرده دکترا قبول َشده که این همه درس می خونه بعدم با بدجنسی میگه حالا خوبه شریف نیست

خلاصه که زندگی برگشته به روال سابقش البته بغیر از قسمت کروناش