تا الان چهار کیلو کم کردم و ایشالله که برنگرده و چهار کیلوی دیگه هم لاغر بشم و دیگه بسه
لعنتی رژیم سخته
با ورزش کردن اوکی هستم مخصوصا قسمت پیاده روی رو با علاقه هر روز انجام میدم اما اون رژیم لامصب و نخوردن حله هوله. قشنگ دیوونه ام می کنه... از عصری به بعد هی دلم می خواد برم سر یخچال و به همه چی ناخونک بزنم و خداروشکر که عادت دارم شبا زود بخوابم وگرنه از ساعت شش به بعد کنترل کردن برام سخته
یکدفعه که رفتم یکدونه شیرینی برداشتم و سریع کلش رو چپوندم توی دهنم تا خدایی نکرده وجدانم وسطش منو منصرف نکنه
با تمام این تقلب ها بازم توی یکماه چهار کیلو کاهش وزن رو داشتم ولی از اینجا به بعدش سخت تره چون روند کاهش وزنم کندتر و سخت تر شده و البته اعصابم هم ضعیف تر شده واسه خودکنترلی
لایو ورزشی اش رو دوست دارم
یک باشگاه با کلی آقای تپلی که با مربی دارن ورزش می کنن و آخر ورزش ام آهنگ دوست دارم زندگی رو می زاره و همه با هیکل های تپلی بالا و پایین می پرن و غلط و غولوط آهنگ رو می خونن
ستی چپ میره و راست میاد و هی میگه فرقی نکردی ها و هنوز شکم داری تازه غبغب هم داری و منو ببین چه صافم و منم میگم باشه تو خوبی
دیروز دم غروب وقتی داشتم پیاده سربالایی بلوار رو قدم زنان به سمت خونه طی می کردم توجه ام رو دوتا دختر بچه ی حدودا پنج شش ساله جلب کردن که باهم بازی می کردن و هی از این سمت بلوار می رفتن وسط بلوار و بین ششمادها ناپدید می شدن و دوباره از اونور میومدن بیرون و بی محابا می دویدن وسط خیابان و صدای خنده هاشون بلند بود و با خودم گفتم چه کار خطرناکی و هر لحظه ممکنه بهشون ماشین بزنه چون تاریک هست و دید درستی وجود نداره و اینا هم کوچولو هستن و یکدفعه از بین ششمادها می پرن وسط خیابان. با چشم دنبال بزرگترهاشون گشتم ولی هیچ بزرگتری اون اطراف نبود قدم هام رو تند کردم تا بهشون برسم و بگم مراقب باشین و نرین وسط خیابان که همون لحظه صدای ترمز یک ماشین و جیغ دوتا دختر بچه بلند شد. نمی دونم ضربه در چه حد بود و دقیقا چه اتفاقی افتاد چون در کسری از ثانیه یک عالمه آدم جمع شدن دور محل تصادف و یکی هم زنگ زد اورژانس
دیگه نای راه رفتن نداشتم و پاهام سست شدن
خدایی چجوری مراقب کودکان شون هستن آخه مگه میشه آدم دختر بچه اش رو توی تاریکی شب همینجوری رها کنه کنار خیابان و حواسش بهش نباشه
یاد پست راحیل افتادم که نوشته بود توی اتوبوس تهران به شیراز یک دختر هشت ساله تک و تنها سوار اتوبوس شده بود که برگرده خونه اش و با خودم گفتم چقدر والدین عجیب و غریب زیاد شدن و کاش اینجور آدم ها بچه دار نشن
پ. ن : دکتر ریه موقع ترخیص سپهر گفته بود یکی دوهفته ی دیگه با عکس جدید از ریه بیاد مطب که ببینمش ولی خب کی می تونه این پسر لجباز رو راصی کنه که بریم دکتر و معتقد هست وقتی درد نداره یعنی مشگلی نیست و من الکی شلوغش می کنم
توی دورهمی دوستانه، از این دورهمی ها که سالی یکبار اونم بخاطر حضور یکی از رفقای خارج نشین اتفاق میوفته نشستیم و این دوست عزیز! نشست رو به رویم و گفت چه کارها می کنی جز اینکه ستی رو ببری مدرسه و برگردونی و نمی دونم چرا ناخودآگاه لبخند زدم و گفتم فقط برش می گردونم و رفتنی باباش می بره. تکیه داد به صندلیش و گفت خوبه دیگه پس تا لنگ ظهر خوابی. فقط لبخند زدم و منم تکیه دادم به صندلیم. راستش آدم حاضر جوابی نیستم و خب مطمئنن اونم نمی خواست بدونه من دقیقا چه می کنم و هدف دیگه ای داشت
یکدفعه گفت راستی مدرسه ی دخترم رو عوص کردم (دخترش از ستی یکسال بزرگتر هست و سه سال دبیرستان دور اول رو همین مدرسه ی ستی رفته و برای دور دوم مدرسه رو عوض کرده) کاش زودتر این کار رو کرده بودم و دیگه سخت گیری های مسخره ی مدرسه ی قبلی رو نداره و البته دخترم خیلی اجتماعی هست و کادر مدرسه بهم گفتن همچین دختر مولتی مدیایی رو باید از اول می‌آورد ی پیش خودمون. تو هم مدرسه ی ستی رو عوص کن. چیه اینقدر سختگیری دارن. اینجا بچه ها می تونن تا لحطه ی ورود معلم به کلاس موبایل هاشون رو دستشون داشته باشن و مثل مدرسه ی ستی همون اول در ورودی ازشون موبایل رو نمی گیرن
بازم لبخند زدن و چون دخترش کنارش نشسته بود و شاهد گفتگوی ما بود به دخترش گفتم مدرسه ی جدید مبارک باشه و چه خوب که از محیط جدید راضی هستی و اونم گفت البته هنوز دوستی ندارم و یک کم هم کلاس هامون شلوغ هست ولی خب دیگه از اون سختگیری ها و اینکه لاک نداشته باشی و موبایل ازت بگیرن و اجازه ی انداختن دستبند و گردنبد و گوشواره نداشته باشی خبری نیست
گفتم چند نفرین توی کلاس و گفت سی و یکنفر
مامانش ادامه داد تو هم مدرسه ی ستی رو عوص کن و بیار اینور البته آزمون ورودی داره ها و من باز لبخند زدم و به بهانه ی دستشویی از جام بلند شدم
درستش اینه الان نشسته باشم روی تراس و درحالی که پتو سفری رو پیچیدم دور خودم یک لیوان چای هم دستم باشه و از بارون پاییزی لذت ببرم
ولی خب دلشوره دارم و قاعدتا بی ربط به تصاویری که دیشب از لبنان و هجوم مردمش برای خروج از شهر دیدم نیست
چند وقت پیش بطور اتفاقی توی اینستاگرام یک کلیپ دیدم که یک برنامه ی استند آپ کمدی بود از این مدل های شبیه مکس امینی و اون کمدین که نمی دونم اسمش چی بود رو کرد به یکی از تماشاچی ها و گفت شما شغلت چیه و طرف هم گفت کارشناس جنایات جنگی هستم و کمدین گفت ولوو چه خفن،حالا الان در حال بررسی کدوم جنایت جنگی هستی و گفت جنگ اوکراین. بعدش پرسید متولد کجایی و طرف گفت اسرائیل و هین موقع کل سالن از خنده منفجر شد و کمدین با خنده گفت داداش تو برو همون کشور خودت اسرائیل چرا رفتی اوکراین.. طنز تلخ و عجیبی بود
در بیمارستان سپری شد
بازم سپهر و بازم درد قفسه ی سینه منتها اینبار ریه اش مشگل داشت و مقدار کمی آب آورده بود و بعد از چهار روز بستری بودن و آزمایش های مختلف به این نتیجه رسیدن که احتمالن ویروسی بوده
مایع جذب شد و حالش بهتر شد و روز اول مهر مرخص شد