امیدوارم بخیر گذشته باشه

دیروز دم غروب وقتی داشتم پیاده سربالایی بلوار رو قدم زنان به سمت خونه طی می کردم توجه ام رو دوتا دختر بچه ی حدودا پنج شش ساله جلب کردن که باهم بازی می کردن و هی از این سمت بلوار می رفتن وسط بلوار و بین ششمادها ناپدید می شدن و دوباره از اونور میومدن بیرون و بی محابا می دویدن وسط خیابان و صدای خنده هاشون بلند بود و با خودم گفتم چه کار خطرناکی و هر لحظه ممکنه بهشون ماشین بزنه چون تاریک هست و دید درستی وجود نداره و اینا هم کوچولو هستن و یکدفعه از بین ششمادها می پرن وسط خیابان. با چشم دنبال بزرگترهاشون گشتم ولی هیچ بزرگتری اون اطراف نبود قدم هام رو تند کردم تا بهشون برسم و بگم مراقب باشین و نرین وسط خیابان که همون لحظه صدای ترمز یک ماشین و جیغ دوتا دختر بچه بلند شد. نمی دونم ضربه در چه حد بود و دقیقا چه اتفاقی افتاد چون در کسری از ثانیه یک عالمه آدم جمع شدن دور محل تصادف و یکی هم زنگ زد اورژانس 

دیگه نای راه رفتن نداشتم و پاهام سست شدن 

خدایی چجوری مراقب کودکان شون هستن آخه مگه میشه آدم دختر بچه اش رو توی تاریکی شب همینجوری رها کنه کنار خیابان و حواسش بهش نباشه 

یاد پست راحیل افتادم که نوشته بود توی اتوبوس تهران به شیراز یک دختر هشت ساله تک و تنها سوار اتوبوس شده بود که برگرده خونه اش و با خودم گفتم چقدر والدین عجیب و غریب زیاد شدن و کاش اینجور آدم ها بچه دار نشن 

پ. ن : دکتر ریه موقع ترخیص سپهر گفته بود یکی دوهفته ی دیگه با عکس جدید از ریه بیاد مطب که ببینمش ولی خب کی می تونه این پسر لجباز رو راصی کنه که بریم دکتر و معتقد هست وقتی درد نداره یعنی مشگلی نیست و من الکی شلوغش می کنم