نشد

اونی که باید ختم بخیر میشد، نشد 

دوباره کنسر، اینبار برای دایی عزیزتر از جانم 

همونقدر شوکه شدم  فقط زودتر باهاش کنار اومدم و پذیرفتمش   البته نه اینکه اشکم سرازیر نباشه و بتونم کنترلش کنم نخیر. حتی الانم که دارم می نویسم بازم اشکام جاری هستن و حتی بازم با خودم در جدل بودم و هستم که منصفانه نیست اصن عادلانه نیست که یکی که اینقدر محبوبه و دستش برای همه ی اطرافیانش بخیر هست و همه اسمش رو با احترام میارن همچین بلایی بیاد اونم درست موقعی که هرچهار تا بچه اش مهاجرت کردن و کنارش نیستن.. . ولی خب دنیا هیچ وقت عادلانه نبوده، هیچ وقت

تجربه ی دادن همچین خبری به عزیزهای راه دور تجربه ی سخت و دردناکی بود 

دوباره تجربه ی تلخ پیدا نکردن دارو  و دوباره نگرانی برای پیدا کردن داروی غیر تقلبی از بازار آزاد... چه روزهای سخت و تلخی بودن ولی خب گذشتن و امیدوارم اینبار هم بگذرن و آخرش شاد بشیم

عمل در پیش داریم و بعدش هم دارو درمانی

این وسط دلم می خواد رفیق شفیق دایی ممر رو بزنم لهش کنم آخه خبر دادن به این داداش جان که وابستگی شدیدی به دایی جونش داره کار سختی بود برام و از عروس جان کمک گرفتم و اون هم از دوست شفیق دایی ممر خواسته کمکش کنه که این خبر رو بهش بدن بعد آقا صاف رفته به دایی ممر گفته چه خبر از خانواده توی ایران داری و طفلی هم جواب داده خوبن جطور مگه و ایشون هم فرمودن یک دایی داشتی که خیلی دوستش داشتی اسمش چی بود؟! همون انگار حالش خوب نیست 

و نگم از حال خراب دایی ممر و قلب من که براش درد گرفته و می دونم دلش می خواست الان اینجا بود 

لعنت به این دوری و مهاجرت و باعث و بانیش