خب ستایش صبح روز دوازدهم تبش بالاخره قطع شد و ما هم که سیزده برگشتیم و در واقع این یک هفته ی مشهد همه اش رو خونه بودیم و بجز یکی دوبار پیاده روی اطراف خونه دیگه جایی نرفتیم باز خوبه شهرداری مشهد کلی المان نوروزی گذاشته بود و حداقل اطراف خونه که پر بود از حال و هوای عید
برگشتنی هم ساعت 4 صبح رسیدیم و من تند تند یک چیزی پختم برای نهار بچه ها .اونوقت سپهر وقتی برگشته می بینم غذاش رو نخورده و تازه میگه ااااا مگه غذا گذاشته بودی. دلم می خواست کله اش رو بکنم .میگم مادر جان من اون موقع صبح وایستادم به اشپزی فقط بخاطر تو چون ستایش هم می تونه روزانه از بوفه ی مدرسه نهار بخره .این تویی که نمی تونی و ازیکماه قبل باید نهارت رو رزرو کنیم بعد اونوقت تو حتی زحمت ندادی توی ظرف غذات رو نگاه کنی !یعنی اصلا گشنه ات نشد ؟!
می فرمان نه گشنه ام نشد حالا هم چیزی نشده که , اینو شام می خورم
من میگم این اقایون از کودکی ژن حرص دادن دارن باز شما بگین نه
خدا رو شکر که همه سلامتین
وای وقتی از المان نوروزی مشهد گفتی دل بدجوری هوای مشهد کرد
یه سال سال نو ما مشهد بودیم واقعا شهرداری کولاک کرده بود
اره این شهرداری مشهد خیلی واسه نوروز مشهد رو خوشگل میکنه
آی ادم حرص میخوره!بعد یه هفته هم باید تو یخچال بالا پایینش کنی اخر سرم بریزیش دور
باید یه هفته اشپزی و بدی دستشون بعد هر چی درست کردن نخوری یا بگی برا بعدا
دقیقا
پریسا جون وبلاگ فدرا رو دنبال میکردی؟
باورش برام سخته!!!
خیلی وقت بود سراعش نرفته بودم . همون موقع که نوشته بود درمانش تموم شده دیگه بعدش دنبال نکردم و نمی دونستم دوباره عود کرده
خیلی متاسف شدم مخصوصا واسه پسرش
ببخش که ناراحتت کردم عزیزم
اونروز خیلی داغون بودم اصل نفهمیدم چرا واست کامنت گذاشتم. ببخشید که باعث ناراحتیت شدم
نه پریا جان ..قبلش از اینستای یکی از دوستا متوجه شده بودم..زندگیه دیگه
طفلی پسرش