پایان و آغازی دیگر

بالاخره دفتر زندگی مانی هم بسته شد و درسته که دور از انتظار نبود و توی این 9 ماه کم کم واسه ی این موضوع اماده شده بودیم ولی خب بازم تلخ و دردناک بود و درست لحظه ای که مانی جان رو به خاک سپردیم نوه ی کوچک خانواده متولد شد و من رسما عمه شدم  

مرگ یهویی ادم رو غافلگیر و شوکه می کنه و مرگ این مدلی درسته که یواش یواش اطرافیان رو اماده می کنه  ولی خب گند هم می زنه به همه ی خاطرات و من الان هرچی از مانی یادم میاد این روزای لعنتی تخت بیماری هست و خاطرات روپایی و سرحالیش رفته اون عقب های ذهنم  

سپهر واسه تسلی دادن منو بغل می کنه و توی گوشم می گه خیلی خوشحالم که تو به بهشت اعتقاد داری چون بهت کمک می کنه که اروم بشی هرچند از نظر علمی اگه بخوای نگاه کنی چرند هست  

فکر کنم مامان بزرگم (هووی مانی) اولین هوویی باشه که اینجور توی مراسم بیتابی می کرد (یادم نمیاد گفتم یا نه که مانی همسر دوم بود و دوتا زن سالیان طولانی کنار هم و توی یک خونه زندگی کردن) واقعا دلم براش می سوخت و احساس می کردم طفلی دیگه تنها شده و مونسش رو از دست داده   

حس عمه خانومی دارم 

خییییلی دوست داشتم پشت در اتاق زایمان انتظار بکشم و کودک تازه متولد شده رو ببینم ولی با توجه به دور بودنشون امکان پذیر نبود و امروز داشتم فکر می کردم حتی اگر هم ایران بودن باتوجه به شرایط من بازم نمی تونستم پشت در اتاق زایمان انتظار بکشم  احساس می کنم این انتظار باید خییییلی شیرین باشه و امیدوام روزی نصیبم بشه