ایران ای سرای امید

اون موقع ها که کودک و بعدم نوجوون شده بودم اصلن موسیقی سنتی دوست نداشتم و هیچ میونه ای با شجریان نداشتم یادم هست که برام حزن انگیز بود و همیشه شاکی بودم که وقتی اندی کروس هست چرا بنان و شجریان و سیما بینا اخه

عوضش برادر خارجی عاشق موسیقی سنتی بود و از همون نوجوونی پیگیر کارهای شجریان و توی مسافرت ها هم بیشتر مواقع زور داداش خارجی می چربید و ما توی مسیر مجبور بودیم با بنان و سیمابینا گوش بدیم و یا شجریان و البته که مامان و بابا هم مثل اکثر بزرگترها تمایلشون به این نوع موسیقی خیلی بشتر از این آهنگ های به قول بابا جلف، شش و هشتی بود.. بزرگتر و پخته تر که شدم یواش یواش گرایشم به سمت موسیقی سنتی بیشتر و بیشتر شد تا جایی که ترجیحم همیشه این موسیقی بود و توی خلوت خودم اینو ترجیح میدادم مخصوصا که شعرها عمیق بودن و پرمعنا و این منو بیشتر مجذوب می کرد و البته با ظهور همایون، من دیگه شیفته ی این موسیقی و صدا شدم

جایش خالی خواهد بود و غبطه می خورم به اینکه اینجور مفید و تاثیرگذار زندگی کرد 

یک گروهی هستن در مشهد که همیشه ساعت هشت صبح اول  فروردین دور مقبره ی فردوسی جمع می شوند و موسیقی می نوازند و شعری می خونن و بعد هم میرن سر مزار اخوان ثالث و اونحا هم یکی از اشعارش رو دورهم زمزمه می کنن .و حالا احتمالا از امسال شجریان عزیز هم اضافه میشه 

عنوان نوشت: یکی از دوست داشتنی ترین اهنگ های استاد که هر وقت می شنوم تمام تنم مورمور میشه