اسفندونه

اسفند زیبا اومدش . من واقعا این ماه رو دوست دارم خیلی حس و حال قشنگی داره ...خونه تکونی اهسته و پیوسته پیش میره و دیگه تقریبا داره تموم میشه  ...سپهر مشغول ساز زدن و هست و ازوقتی با دوستاش این گروه سروناز رو تشکیل دادن کلی پیشرفت کرده و قراره هفته ی دیگه یک اجرای خیریه توی مدرسه داشته باشن و عواید فروش بلیطش میرسه به یک موسسه ی خیریه . ایندفعه اهنگ ها توی دستگاه ماهور زده میشه ..هنوز نتونستم واسش یک سنتور دیگه بخرم ولی بالاخره قانعش کردم به عنوان عیدی یک سنتور جدید از ما بپذیره و به سختی قبول کرد ..واسه ازمون ورودی مدارس هم داره خودش رو اماده می کنه و خیلی دوست داره بره انرژی اتمی ولی راهش دوره و من خیلی مایل نیستم .حالا فعلا قرار شده ازمونش رو بده و بعد اگه قبول شد درموردش فکر کنم فقط حیفم میاد که از محمد (سرپرست گروه موسیقیشون) جدا بشه چون خییلی در پیشرفت موسیقیایی سپهر نقش داشته .هرچند فکر کنم این اتفاق بیوفته چون سپهر می خواد رشته ی ریاضی بخونه و محمد تجربی ...از راه دور و با موبایل بزرگ شدن برادرزاده جان رو می بینم و واسه دست و پا زدن هاش و قن و قون کردنش غش و ضعف می کنم و خداروشکر می کنم که تکنولوژِی اینقده پیشرفت کرده ....واسه عید قراره بیان ایران و بالاخره به طور حقیقی عمه شدن رو لمس کنم  

امروز یک عکس توی اینستاگرامم گذاشتم و ناخوداگاه قربون گیسوی کمند دخترم شدم و یادم اومد چندسال پیش ارزوم این بود که ستایش رو با این موها ببینم و الان به ارزوش چندسال پیشم رسیدم و خیلی خوشحالم که تحقق یکی از مهمترین ارزوهام رو می بینم ....توی خونه تکونی نامه ی سپهر به خدا رو پیدا کردم که وقتی کلاس چهارم بود نوشته بود و باز دوباره با خوندن جمله ی "خدایا خواهرم بعد از عمل کلیه اش می خواهم سالم ببینم " اشک ریختم  

زندگی زیباست قدر لحظه هامون رو بدونیم